Ik neem ‘niets’ mee uit Taizé

“Hoe gaat het met je?” “Goed, hoor! Druk!” Dat is het antwoord dat ik vaak hoor en vaak geef. Druk, druk, druk. Gelukkig zouden we een week naar Taizé gaan. Een goed moment om even bij te komen van een vol jaar en tot rust komen.

Al snel moest ik mijn verwachtingen bijstellen en na twee dagen wist ik het zeker: rust en Taizé horen niet bij elkaar. Het programma is vol met met vieringen, met eten (en wachten op eten), met de bijbelgroep en met (spontane) ontmoetingen. Super leuk, maar tot rust komen… nee. Forget it.
​
De anderen in de groep bleken er beter in te zijn. De één neemt bewust tijd voor zichzelf en schrijft bevindingen op, de ander stuitert Taizé rond en laadt op van ontmoetingen met nieuwe vrienden. In elk geval twee van ons houden een Taizé-dagboek bij om herinneringen te bewaren en om alle indrukken van de dag na te gaan. Ook wordt er veel gewandeld (daar is een heuse stiltetuin voor), hardgelopen, er worden spelletjes gedaan en er wordt heel wat afgepraat bij ons kampterrein of in Oyak. 

Loslaten
Halverwege de week begon ook ik het door te krijgen. Kennelijk moest ik in de drukte de stilte zoeken en ook wat verwachtingen loslaten. In mijn (internationale) bijbelgroepje spraken we erover dat we best grote verwachtingen hadden toen we hier aankwamen. Er was een verlangen om iets of meer dan iets van God te ervaren. Dat blijkt niet zo makkelijk, maar misschien is dat ook niet de juiste insteek. God is niet op te roepen. En toch is het goed om tijd te maken voor God, ook al is het druk. In Taizé gaat dat makkelijker dan thuis. Er zijn drie vieringen, waarin je alles wat je aan het doen bent, voor dat moment, loslaat en gaat zingen en bidden. Het is een dagelijks ritme. Als je daar een beetje in bent gekomen tenminste…
 
Opladen
Opladen. Dat kenmerkt een week in Taizé. Je treft hier bij elk werkend stopcontact een groep jongeren aan die hun telefoons aan het opladen zijn. Maar vooral geestelijk word je hier opgeladen. Het mooiste moment zijn de vieringen en vooral de tijd na de avondvieringen waarin er uren door gezongen wordt. Dat zijn echt momenten om op te laden, om te verstillen.

De grote vraag aan het einde van de week is: wat neem je mee naar huis van deze week? “Niets!” Dat was een antwoord van iemand. “Ik neem niets mee, want het zit in me. De week Taizé, met alles wat daarbij hoorde, heeft mijzelf veranderd.” ​

Om over door te praten:

• Hoe word jij opgeladen?
• En hoe pas je dat in in je dagelijkse (drukke) leven?
• Maak jij tijd voor God? Zo ja, hoe?

Door martine van der herberg

Martine start in september als predikant-pionier voor Het Baken in Woerden.