Leren te hopen

Overdenken
Soms heb je van die bijzondere momenten of gesprekken die zomaar uit het niets komen. Ik had laatst zo’n moment. Op een zondagmiddag uit de kerk besloten mijn vrouw en ik een stukje te wandelen in het Amsterdamse bos en we spraken over de dingen die ons bezig houden. We spraken over moeilijke situaties in het leven. Zo horen we bijvoorbeeld steeds meer om ons heen over stellen die moeite hebben om zwanger te worden en we bespraken hoe wij hier mee om zouden gaan, mochten wij zelf graag een kindje willen krijgen. 

Zo kwamen we erachter dat we hier beiden anders mee om zouden gaan. Ik vertelde dat ik hier al over nagedacht had. Ik had zelfs al bedacht waarom dit wel of niet erg zou zijn en hoe ik hier dan op zou kunnen reageren. Ik had nagedacht over hoe in onze maatschappij de maakbaarheid van het leven steeds meer naar voren komt. Over het ‘krijgen van’ of het ‘nemen van’ kinderen en of het wel een eigen bewuste keuze is om aan kinderen te beginnen, en ga zo maar door… Ik kan soms dagen over dit soort onderwerpen nadenken.

Nu gaat deze blog niet over het krijgen van kinderen, het dient alleen als voorbeeld dat ik veel dingen schijn te overdenken in het leven. Het overdenken van bijna alles doe ik al mijn hele leven. Daar in dat Amsterdamse bos werd ik mij hier ineens heel bewust van. ‘Waarom doe ik dat?’ vroeg ik aan mijn vrouw. We kwamen er op uit dat het een manier is om mijzelf te beschermen tegen teleurstellingen en om te gaan met moeilijke situaties: een copingsmechanisme. Ik zie het zeker niet als negatief. Ik kan er van genieten moeilijke vragen te doordenken. Het staat alleen ook iets anders in de weg. 

Hopen

Mijn vrouw zei: "In moeilijke situaties hoop ik op het beste." Deze uitspraak kwam bij me binnen. 

​Ik vroeg aan mijn vrouw hoe zij omgaat met lastige situaties. Zij vertelde dat het bij haar vaak anders werkt: “In moeilijke situaties hoop ik op het beste”. Deze uitspraak kwam bij me binnen. Het was alsof ik een ‘aha ervaring’ had wat in de christelijke traditie vaak ‘openbaring’ wordt genoemd. Ik vond het bewonderenswaardig en het inspireerde mij. Waarom raakte mij dit zo? Dit heeft te maken met dat mijn vrouw vaak intens blij kan zijn of juist heel verdrietig, ik hou daarvan en ik mis dit wel eens in mijn eigen leven. Juist doordat ik, vaak ook onbewust, de dingen zo doordenk, worden de situaties genuanceerd en gerelativeerd en blijven intense vreugde of verdriet uit. Tevens besefte ik mij op dat ik door al het overdenken niet meer hoop. 

Advent
Ik moest denken aan ‘advent’ (het Latijnse woord voor komst) De tijd waarin christenen uitkijken naar de geboorte/komst van Jezus, juist een tijd van verwachting en hoop. Tijdens het gesprek bedacht ik mij: kan ik nog wel echt hopen, en wat zegt dit over mijn geloof en wat zegt dit over mijn gebed? Wat betekent mijn gebed nog zonder te kunnen hopen?  

Ik zocht naar antwoorden bij Moltmann, een theoloog die bekend staat om zijn theologie van de hoop. Er is ooit een boekje van hem verschenen met de titel: In het einde ligt het begin: Een kleine leer van de hoop. In de titel van dit boek schuilt al de hoop en het uitkijken naar het einde, oftewel een nieuw begin met een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. De geboorte van Jezus is het startsein van dit nieuwe begin. Jezus, het licht en de hoop voor de wereld. Zijn theologie is gefundeerd op de hoop dat God, die het leven dat hij met de mens is  begonnen met mij en met jou zal voltooien, tot het rust zal vinden, tot het tot haar recht zal komen. Deze hoop, oprechte hoop, zonder te nuanceren of te relativeren maakt het mogelijk om ondanks de grauwheid en gruwelijkheid van het leven, ten volle lief te hebben, vreugde en verdriet te ervaren. 
​

"In de adventstijd mogen we leren te hopen. Ik wil weer leren te hopen."

​In de adventtijd mogen we leren te hopen, ik wil weer leren te hopen. Deze blog is dan ook een pleidooi om weer te gaan hopen. Het is voor de werkzoeker die vurig hoopt op die nieuwe baan, voor degene die verslaafd zijn en vurig hopen op bevrijding, voor alle mensen die lijden en hopen op vrede en rust. En, waar ik deze blog mee begon, voor de vrouw en man die vurig hopen om zwanger te worden. Het is voor mij en een ieder om weer durven te hopen met volle overgave om een betere wereld.