Alles start weer op!?

​De zomervakantie is voor veel mensen voorbij. De scholen openen haar deuren weer, het ritme van werk en school keert weer terug in de straten en op de snelwegen. Verenigingen hervatten hun trainingen en activiteiten. De agenda’s gaan weer een deel van het dagritme thuis bepalen. Met recht kunnen we de evergreen meezingen: “het is weer voorbij die mooie zomer”. Het ‘gewone leven’ start deze weken weer op.
Deze zomer had ik het voorrecht om met 10 jongeren een week in Taizé ter verblijven. Daar op die Franse berg heerst een oase van rust en eenvoud. Maar de meeste jongeren ontdekten ook dat dit niet voor een leeg dagritme zorgde. De week was gevuld met bidden en werken, zoals het een klooster past. Maar ondanks het volle programma ontstond er juist ruimte voor de trage vragen. Vragen waar je gedurende het jaar onvoldoende aan toekomt, maar die wel op de achtergrond sluimeren. Wie ben ik? Waar leef ik voor? Waar wil ik mij voor inzetten? Met wie wil ik mijn leven delen? En welke plek neemt God en geloven in?
Ver weg van alle beslommeringen, van vooral ook alle druk te moeten presteren, en van het gevaar iets moois te moeten missen (ook wel: ‘fear of missing out’, FOMO), daar komt de rust en ontspanning over je. Zo ervaar ik het zelf elke keer als ik in Taizé ben. Maar ook de jongeren die meereizen, zo ontdek ik eveneens jaarlijks.
Een van de jongeren (begin twintig) reflecteerde in Taizé op het leven en vertelde dat door een lastige situatie eerder dat jaar “de machine van agenda en prestaties” begon te haperen, en uiteindelijk tot stilstand kwam. Spontaniteit en blijdschap verdwenen, donkere wolken van somberheid vormden zich. En nu in Taizé het besef kwam dat dit gebeurd was, drong de vraag zich op: hoe ga ik straks de machine weer opstarten? Wat is daarvoor nodig? En ook: hoe zorg ik ervoor dat de “machine” (is de mens eigenlijk wel een machine?) straks zo blijft draaien, dat het niet meteen bij een volgende lastige situatie weer vastloopt?

Misschien is het beeld van een machine voor ons bestaan lastig te vatten, maar nu ik alles om mij heen weer zie opstarten, vind ik het wel een goed beeld voor onze tijd. Hoe start jij de komende week op? Wat doe je met alle inzichten en reflecties op jouw eigen leven uit deze rustige zomerperiode? Wat neem je mee nu ‘deze opstart’ in? En wat doe je met alle informatie over de wereld om ons heen, die we deze maanden gekregen hebben? Tenslotte zijn er tal van grote zorgen in de wereld. Leef je eromheen en wacht je tot ze ook jouw portemonnee raken? Of laat je de grote vragen ook toe? En welke plek neemt God daarbij in? Is God de stoplap voor alles waar we geen antwoord op weten? Of kan God ook degene zijn, die ons wijst op noodzakelijk - en dus ingepland - onderhoud van de machine?
Om nog maar een beeldspraak te gebruiken: een computer waar op de achtergrond teveel programma’s draaien, wordt trager en loopt uiteindelijk vast. Een mens, waarbij teveel vragen en zorgen op de achtergrond spelen, vaak ook. Ik hoop dat we de herbronning van deze vakantie mogen benutten om ons te bepalen bij de vragen en keuzes die er in ons eigen leven toe doen. En daarbij niet te vergeten dat God ons niet als machines heeft bedoeld, maar als relationele, liefdevolle en verantwoordelijke mensen, naar zijn beeld en gelijkenis.

Ds. Joost Schelling