Van zondag 10 tot en met zondag 17 juli verbleven 10 jongeren uit Woerden (Anouk, Iris, Lysanne, Laura, Mathilde, Martin,  Nienke, Gerwen, Roeland en Thomas) met hun begeleiders Mirjam Roelofsen-Koerselman en dominee Joost Schelling in het jongerenklooster van Taizé. Het was een geweldige ervaring en mooi om te zien dat zo’n week veel losmaakt en tegelijk rust en inspiratie brengt. Maar wie kunnen dat nu zelf beter vertellen dan de jongeren zelf….

Taizé was voor mij niet de eerste keer. In 2019 mocht ik deze prachtige reis al eens maken. Zo'n tweede keer ga je toch met bepaalde verwachtingen richting Taizé. Wordt de ervaring bijvoorbeeld weer zo prachtig? Kan ik weer tot rust komen zoals drie jaar geleden? Is acceptatie en respect nog steeds zo aanwezig? Dit jaar heeft deze verwachtingen absoluut waargemaakt en zelfs overtroffen. De aankomst voelde al als thuiskomen. Er hing een soort onbeschrijfelijke rust en vrede. En als kers op de taart waren wij in een week aanwezig waarin de ontmoeting tussen christenen en moslims centraal stond. Een ontmoeting die ik niet snel zal vergeten. We hebben veel met elkaar gesproken over het geloof en cultuur. Prachtig was ook hoe de moslims met ons een kerkdienst hebben meegemaakt en hoe wij ook bij de moslims welkom waren om hun gebed te ervaren. Daarnaast heeft het mij ook met beide benen op de grond gezet. Twee Nigeriaanse vrouwen vertelde ons bijvoorbeeld dat zij niet zomaar naar de kerk kunnen in hun land omdat ze dan het risico lopen om vermoord te worden. Hier bidden wij vaak voor maar staan er nooit echt bij stil zoals ik op dat moment in Taizé wel kon doen. Daarnaast hebben we het ook met elkaar over gastvrijheid gehad... en geloof mij, wij Nederlanders hebben hier nog veel in te leren. Al met al heb ik weer een prachtige ervaring opgedaan! En daarbij mag ik niet vergeten te vermelden dat onze groep sterk bijgedragen heeft aan deze ervaring. Het respect voor elkaar, de saamhorigheid en gezelligheid waren on point! En wat iedereen zegt, is niet gelogen; om te weten wat Taizé is, moet je het echt zelf ervaren! Gerwen
 
Taizé was voor mij een ervaring die ik nooit zal vergeten. Ik wist niet goed wat ik van Taizé moest verwachten, maar ik had een beeld dat het erg rustig zou zijn. De dagen waren tot mijn verbazing best wel gevuld. Van dienst tot gespreksgroep tot zangles tot je werk. Want ja in Taizé heb je een baan. Ik mocht met wat anderen de kerk stofzuigen. Daar zitten we 3 keer per dag op de grond, dus die moet wel schoon zijn. Ik vond de diensten erg mooi. Vooral het meerstemmig zingen van de Taizéliederen. Het was ook wel fijn dat de diensten niet te lang waren…behalve die keer dat we tot midden in de nacht bleven zitten. Ik heb ook heel erg genoten van de mensen, waarmee ik was, want wat was dit een gezellige groep! We konden ontzettend hard met elkaar lachen en iedereen kon echt zichzelf zijn. Ook hebben we mooie momenten met elkaar beleefd die ik niet zal vergeten. Ik ben echt dankbaar voor alle mooie mensen waarmee ik was! De bijzondere en mooie ervaring die Taizé is, is niet goed te verwoorden. Ik kan daarom echt iedereen aanraden om er zelf heen te gaan en het te beleven! Lysanne
 
Als ik aan onze Taizéreis denk, dan denk ik aan eenheid, gezelligheid en respect. Het verschil tussen de heenreis en terugreis typeert ook een beetje ons avontuur. Van een ingetogen heenreis naar een gezellige, relaxte terugreis. Soms een beetje te luidruchtig voor diegene die wilde slapen.... Ik was persoonlijk best wel gespannen voor de reis en wist echt niet wat ik moest verwachten. Ik heb lang getwijfeld, omdat ik dacht dat het helemaal niet bij mij zou passen, maar waarom zou je niet een keer een onbekend avontuur aangaan? Ik heb best wel een zware periode achter de rug en dit was voor mij de beste timing om naar Taizé te gaan. Even het drukke Nederlandse leven achter je laten en geen verplichtingen hebben, heerlijk! Jezelf de vragen stellen, zoals: hoe is het nu echt met mij? Waar haal ik energie uit? Wat betekent het geloof voor mij? De sfeer in Taizé is echt top, iedereen is super respectvol en je kan ook jouw eigen gang gaan. De kerkdiensten zijn indrukwekkend maar eerlijk gezegd heb ik er wel een paar geskipt. Dat was gelukkig geen probleem. Het is ook niet niks, 3x per dag naar de kerk. Gelukkig hoef je niet continu bezig te zijn met het geloof. Ik heb veel nieuwe internationale vrienden gemaakt, vooral in de avonden met muziek en een dansje. Taizé is redelijk primitief opgezet, maar zelfs Mathilde heeft het overleefd met haar hekel aan kamperen. Ik kon het niet beter treffen met de groep vanuit Woerden! Wat een toppers zijn dat, zonder hun was het nooit zo leuk geweest! Mocht je nog een keer naar Taizé willen, ik zeg gewoon: doen, want je moet het in het echt ervaren en voelen! Laura

​De zomervakantie is voor veel mensen voorbij. De scholen openen haar deuren weer, het ritme van werk en school keert weer terug in de straten en op de snelwegen. Verenigingen hervatten hun trainingen en activiteiten. De agenda’s gaan weer een deel van het dagritme thuis bepalen. Met recht kunnen we de evergreen meezingen: “het is weer voorbij die mooie zomer”. Het ‘gewone leven’ start deze weken weer op.
Deze zomer had ik het voorrecht om met 10 jongeren een week in Taizé ter verblijven. Daar op die Franse berg heerst een oase van rust en eenvoud. Maar de meeste jongeren ontdekten ook dat dit niet voor een leeg dagritme zorgde. De week was gevuld met bidden en werken, zoals het een klooster past. Maar ondanks het volle programma ontstond er juist ruimte voor de trage vragen. Vragen waar je gedurende het jaar onvoldoende aan toekomt, maar die wel op de achtergrond sluimeren. Wie ben ik? Waar leef ik voor? Waar wil ik mij voor inzetten? Met wie wil ik mijn leven delen? En welke plek neemt God en geloven in?
Ver weg van alle beslommeringen, van vooral ook alle druk te moeten presteren, en van het gevaar iets moois te moeten missen (ook wel: ‘fear of missing out’, FOMO), daar komt de rust en ontspanning over je. Zo ervaar ik het zelf elke keer als ik in Taizé ben. Maar ook de jongeren die meereizen, zo ontdek ik eveneens jaarlijks.
Een van de jongeren (begin twintig) reflecteerde in Taizé op het leven en vertelde dat door een lastige situatie eerder dat jaar “de machine van agenda en prestaties” begon te haperen, en uiteindelijk tot stilstand kwam. Spontaniteit en blijdschap verdwenen, donkere wolken van somberheid vormden zich. En nu in Taizé het besef kwam dat dit gebeurd was, drong de vraag zich op: hoe ga ik straks de machine weer opstarten? Wat is daarvoor nodig? En ook: hoe zorg ik ervoor dat de “machine” (is de mens eigenlijk wel een machine?) straks zo blijft draaien, dat het niet meteen bij een volgende lastige situatie weer vastloopt?

Misschien is het beeld van een machine voor ons bestaan lastig te vatten, maar nu ik alles om mij heen weer zie opstarten, vind ik het wel een goed beeld voor onze tijd. Hoe start jij de komende week op? Wat doe je met alle inzichten en reflecties op jouw eigen leven uit deze rustige zomerperiode? Wat neem je mee nu ‘deze opstart’ in? En wat doe je met alle informatie over de wereld om ons heen, die we deze maanden gekregen hebben? Tenslotte zijn er tal van grote zorgen in de wereld. Leef je eromheen en wacht je tot ze ook jouw portemonnee raken? Of laat je de grote vragen ook toe? En welke plek neemt God daarbij in? Is God de stoplap voor alles waar we geen antwoord op weten? Of kan God ook degene zijn, die ons wijst op noodzakelijk - en dus ingepland - onderhoud van de machine?
Om nog maar een beeldspraak te gebruiken: een computer waar op de achtergrond teveel programma’s draaien, wordt trager en loopt uiteindelijk vast. Een mens, waarbij teveel vragen en zorgen op de achtergrond spelen, vaak ook. Ik hoop dat we de herbronning van deze vakantie mogen benutten om ons te bepalen bij de vragen en keuzes die er in ons eigen leven toe doen. En daarbij niet te vergeten dat God ons niet als machines heeft bedoeld, maar als relationele, liefdevolle en verantwoordelijke mensen, naar zijn beeld en gelijkenis.

Ds. Joost Schelling