  Geloven als een kind
"Zou je ooit terug willen naar je geloof toen je nog een kind was". Dit vroeg iemand een tijdje geleden aan mij en deze vraag houdt mij bezig. Deze persoon doelde op een kind wat simpelweg aanneemt wat de ouders het kind aanleert over het geloof en wat de dominee vertelt in de kerk. Ik moest er even goed over nadenken en zei vervolgens: "Ik zou het misschien wel willen, maar ik kan het niet meer". Die avond praat ik er een tijdje over door en vervolgens scheidde onze wegen. Toch speelt de vraag nog steeds in mijn hoofd. Hoe geloof ik dan wel en hoe helpt dit mij met mijn twijfels? Voor degene die mij kennen, kan ik best stevig bepaalde christelijke geloofsuitspraken betwijfelen en op doorvragen. Van het zomaar iets aannemen als een kind is weinig overgebleven. Ook vind ik het interessant om mijzelf te verdiepen in de filosofie en de zin van het leven. Als theologiestudent aan de VU word ik ook nog eens getraind kritisch te zijn en leer ik vragen te stellen. Niet zo gek dus dat ik zo af en toe worstel om te geloven. Toch geloof ik! Ik kan mijzelf, in deze fase van mijn geloof, het beste omschrijven als 'sceptisch gelovige'. Hiermee bedoel ik dat ik geloof, maar geen genoegen meer neem met gemakkelijke, oppervlakkige antwoorden. Tot zover het sceptische gedeelte. Met het gelovige gedeelte bedoel ik, dat ik probeer de onzekerheid van het geloof te omarmen en elke dag de sprong te wagen. Dit geloof wordt besproken in Hebreeën 11. Waarbij vers 1 alleszeggend is: "het geloof legt de grondslag voor alles waarop we hopen, het overtuigd ons van de waarheid van wat we niet zien". Geloven is dus de onzekerheid omarmen (het niet kunnen zien) en hopen (geloven). Hoe kan dit ons helpen de twijfel voorbij te gaan en te kiezen? Twijfel, keuzestress en vrijheid In een eerdere blog schreef ik over waarom we soms over alles kunnen twijfelen. Lees de blog hier nog eens terug. Een tijdje later had ik met een groepje twintigers een gesprek over twijfel en keuzestress. Iedereen herkende zich in de blog. Vervolgens zei iemand opeens: "Twijfelen is ook veilig, je hoeft nooit ergens voor te kiezen". Tegelijkertijd erkende hij ook dat al dat kiezen voor stress zorgt. Is al die vrijheid en zijn al die keuzes wel zo fijn? Zijn we er gelukkiger van geworden? We voelen ons tegenwoordig als individu vrijer dan ooit. We zijn autonoom en daar zijn we trots op. We laten ons niets meer opleggen door een instituut als een kerk en bepalen zelf ons levenspad. Wat een opluchting of toch niet? Het heeft ook iets krampachtigs naar mijn idee. We willen zoveel mogelijk grip hebben. We willen het leven naar ons hand zetten. Alle keuzes die we maken moeten perfect zijn en wij zelf ook. Alle onvolmaaktheid en onzekerheden moeten worden uitgebannen. We willen geslaagde mensen zijn en mogen niet falen. Dit is natuurlijk ook beter voor je Instagram profiel ;) De vraag is alleen: "hoe lang houd je dit vol en kan je daadwerkelijk op alles grip hebben in het leven?" Is dit dan de vrijheid die we zo adoreren? Geeft het ons niet alleen maar nog meer twijfel en vooral stress? Ik kies er voor om te springen, te kiezen en te hopen. Ik wil de twijfel voorbij en elke dag proberen de controle iets meer uit handen te geven en te hopen op God! Deze keuze om te geloven helpt mij te beseffen dat ik niet overal grip op hoef te hebben, dat geluk en het leven niet maakbaar is en alleen afhankelijk van mijzelf. Er is voor mij iemand die daar boven staat. Dit geeft meer rust, al vind ik het vaak genoeg lastig dit toe te passen. Laatst sprak in onze kerk Gerko Tempelman. Hij sprak ook over 'hoop'. We kregen drie vragen mee om beter keuzes te maken in ons leven op basis van deze hoop:
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
|
RSS-feed
Joost Schelling &
|
MOBIEL
|
EMAIL
|
Twintigers Woerden is een pioniersplek mede mogelijk gemaakt door de PKN en verschillende kerken in Woerden.
|